Versterkers helemaal open, fuzzpedalen riskant op maximum en de spirit op kick ass, dat is waar het bij psychedelisch wonderkind Ty Segall allemaal om draait. In sneltreinvaart bracht hij de afgelopen jaren platen uit, waardoor hij nu al kan putten uit een indrukwekkend garage en psych-pop repertoire. En daar komt in januari met 'Freedom's Goblin' nog een 19 songs tellend dubbelalbum bij. Geproduceerd door Steve Albini, F. Bermudez, Lawrence "Boo" Mitchell en Ty Segall zelf was de bedoeling op voorhand scherpgesteld: "embracing any approach necessary to communicate new heights and depths, seeking new places for the fuzz to land among octaving harmonies, dancefloor grooves, synths, saxes and horns, jams, post Nicky-Hopkins r'n'b electric piano vibes, children-of-the-corn psycho-rebellions, old country waltzes and down-by-the-river shuffles."

Tel dat stukje veelbelovende perstekst op bij de wetenschap dat Ty Segall live nooit, maar dan ook nooit teleurstelt en je weet dat je de wilde passage van deze heerser van all things psych samen met zijn Freedom Band niet kan of wil missen.

"Een lik T.Rex, een guts Blue Cheer, een bundel Zeppelin en wat Sabbath. Segall zijdelings naar het publiek solerend, zijn blonde surfersharen zwiepend in de lucht. In het silhouet dat de spots rond hem trokken, leek het alsof Jimmy Page een verjongingskuur had ondergaan. ... De gitaar is niet dood, hoezee!" - De Standaard over de passage van Ty Segall op Pukkepop 2016 

Garagerockers opgelet, want er komt een grondlegger in het genre langs! Samen met bands als The Gories en The Mummies domineerden Oblivians de 90's de garagerockscene. Met hun mix van blues, punk en verslavende vuiligheid vonden de Amerikanen uit Memphis al snel hun eigen sound. ‘Soul Food’, ‘Popular Favorites’ en ‘Play 9 Songs With Mr. Quintron’ zijn verplichte kost binnen het genre.

De drie bandleden spelen afwisselend op drum of gitaar, en nemen om de beurt de lead vocals voor hun rekening. Na drie albums hield de band het voor bekeken, tot het in 2009 opnieuw begon te kriebelen. In 2013 bracht Oblivians het positief onthaalde ‘Desperation’ uit. Laat er geen twijfel over bestaan: Oblivians is na meer dan twintig jaar nog steeds een must see.

Reverend Beat-Man is het alter ego van de Zwitserse muzikant en DJ Beat Zeller. Deze koning van de gefreakte garage soul rock treedt al jaren op als een geschifte eenpersoonsband en als de aanvoerder van de psychobillyband The Monsters en nog een dozijn andere groepen. Hij is tevens de oprichter van Voodoo Rhythm Records. Deze keer staat hij op het podium met Nicole Izobel Garcia, een zingende drumster in nonnen-outfit. Sterk beïnvloed door The Cramps breekt dit duo geheid het kot af.

Mike Donovan richtte Sic Alps op in 2004 met Adam Stonehouse van The Hospitals en leidde zijn constant evoluerende band sindsdien door een opeenvolging van psychedelische garagerock-hoogtepunten. Sinds de split van Sic Alps richtte Mike Donovan de lo-fi supergroup The Peacers op (debuut werd geproduceerd door Ty Segall) en begeeft hij zich ook op het solo-pad.

Noisy postpunk uit Baltimore. Dat is Ed Schrader's Music Beat. Wat startte als Ed's soloproject - enkel hij en zijn drum - groeide intussen uit tot een duo. Roommate Devlin Rice vervoegde hem op podium en nu zijn ze met z'n tweetjes. Samen tourden ze met bands als Future Islands, Lightning Bolt en Dan Deacon. Die laatste werkte tevens mee aan hun laatste album 'Riddles', een album vol '80s pop.

Pitchfork hierover: 

"It’s the most unpredictable sound to come from Ed Schrader’s Music Beat so far, and yet somehow, the most unexpected part of it all is how well it suits them.

Ruwe, primitieve rock-'n-roll gespeeld door een mooi koppel. Zij op drum, hij op gitaar, beide zingend, roepend, smachtend naar elkaar. Romantiek ten top dus. Geen romantiek zoals de doorsnee film op Vijf TV, maar romantiek zoals in de literatuur. Bloed, wijn, venijn, dafalgan codeïne, pijn en smart, een bedorven hart.