Sinead O'Brien heeft het niet zo begrepen op het woord ‘cosy’. Enkele jaren geleden woonde ze nog in een ‘cosy’ appartement en was haar leven behoorlijk gesetteld. Daar moest iets aan gedaan worden, dus zei ze een jaar lang ja op alles wat haar werd voorgesteld. Dat soort rebellie vind je ook terug in de spoken word post-punk van deze Ierse dichter. Zelfs de beschrijving post-punk is misschien iets te beperkend: in verschillende van haar nummers kun je eerder over art-rock spreken.

Haar invloeden vind je terug in de sixties en seventies, met kleppers zoals Lou Reed en Patti Smith. Live speelt ze graag nummers die bijna klaar zijn, om in de wisselwerking met het publiek de finale vorm van een lied te vinden. Spannend wordt het!

Het begon op een zolder, trok naar een kelder en raakte sinds kort gepromoveerd tot slaapkamerproject. PEGA ontsproot uit een groep vrouwen met zin in muzikale cleansing. In hun huidige formatie telt de band drie koppen en maakt ze vooral smerige muziek. Zelf omschrijven ze het als Dino-Post-Punk. Gevatter kan niet. Schreeuwende gitaren en vettige baslijnen. Zware rock op de goede oude manier, maar dan vernieuwend. PEGA is volledig ongedwongen, bijster spontaan en bovenal prettig gestoord. Ze beloven een show die je binnenste ritme aan het bewegen zet. Goesting in een goede show én bijpassende goede energie? Je weet waar je moet zijn.