De meeste artiesten schrijven hooguit één keer geschiedenis. Mark Lanegan blijft geschiedenis schrijven. De Amerikaan met de ruwe bariton opent fenomenaal met Screaming Trees, de groep die samen met Nirvana, Pearl Jam, Alice In Chains en Soundgarden symbool staat voor de grungescene. De volgende grote stap is Queens Of The Stone Age. Lanegan is manifest aanwezig op ‘Songs for the Deaf’ (2002), een van de beste albums van de 21ste eeuw. Daarna volgen samenwerkingen met Isobel Campbell (ex-Belle and Sebastian), Greg Dulli (Afghan Whigs) en ontelbare anderen. In de tussentijd maakt Lanegan nog een klein dozijn soloplaten. ‘Gargoyle’ (2017), zijn jongste, is het bewijs dat hij voortdurend beter wordt. Zijn verleden (Greg Dulli, Josh Homme) helpt mee en hij vindt een nieuwe schrijfpartner in de tot dusver onbekende Brit Rob Marshall. De gitaren bijten, de schoonheid is beklemmend, Lanegan schrijft geschiedenis.
 

Na de split van zijn band The Icarus Line, gaat frontman Joe Cardamone solo verder onder zijn eigen naam en met zijn nieuwe éénmansproject Holy War. 

"Hard experiences and loss have informed Cardamone's new project, a one-man band called Holy War. It sounds like The Icarus Line, but it's made on computers rather than guitars and drums. Ariel Pink once told him that it reminded him of Beyoncé." - Noisey

Fred Lyenn Jacques, als artiest eenvoudigweg ‘Lyenn’ genoemd, werd in België geboren, maar kreeg van zijn Britse moeder een dubbele nationaliteit mee. Hij heeft een vocaal bereik dat hem zowel met Thom Yorke als met David Eugene Edwards gelijk stelt. De wondermooie, maar grillige nummers bevatten een grote variëteit aan instrumenten, maar zijn intens verstild, sober bijna, terwijl ze tegelijkertijd ongenadig over je ziel schuren. Lyenn breekt met zijn stem door diepe lagen van emoties, vol ingehouden woede en gekwelde, huiveringwekkende uithalen.