Het is ploeteren om zo losjes als Elephant voor de dag te komen. Na de gelauwerde doorbraak plaat "Big Thing" gaat de Rotterdamse indieband op de opvolger "Shooting for the Moon" het eigen cynisme te lijf met onweerstaanbare gitaarmelodieën, standvastige nonchalance en teksten die het routineuze net wat romantischer doen lijken. De zomerzon schijnt de vier vol op de neus en omarmen zullen ze het, want voor hen niets zo radicaal als rust en optimisme.

Met een uitverkochte clubtour, de nodige airplay en het predicaat ‘Veelbelovend Talent’ uit handen vande Volkskrant, 3voor12 en 3FM zou je gerust kunnen stellen dat het Elephant voor de wind gaat. "Shooting for the Moon" is dan ook een hoopvol album, waarvoor de band de hulp inschakelde van de Vlaamse singer-songwriter Meskerem Mees en producer Pablo van de Poel (DeWolff) maar met name putte uit de eigen magische viereenheid. Lang waren ze alle vier vooral sidemen geweest in andermansprojecten, nu hadden ze plots de hele speeltuin voor zichzelf. Nadat "Big Thing" was ontstaan in een periode vol pandemische onzekerheid, gloort op het tweede album dus de bevrijding en de kalmte. “The sunshine falls upon my face. It’s been so long that I felt anything so real as I feel right now, ”klinkt het op "Enemy". Niet de regen, maar de blauwe lucht. Niet de nacht, maar de ochtend. Hier spreekt een hechte groep die koste-wat-kost iets móóis wil maken–met de fluwelen handschoenen van Andy Shauf, het timide postuur van Teenage Fanclub en The Feelies en dehuiselijke warmte van Wilco.

Niet dat het cynisme, dat Elephant voor aanvang van iedere repetitie poogt uit te bannen, helemaal weg is. Op de openingstrack schiet de band zelfs heel even uit de slof: “I hate your post-punk pretensions,your fake English accent,” verzuchtten ze. Wees gerust, post-punk-liefhebbers. Hier speelt geen afkeervoor het genre maar de onzekerheid en zelfontplooiing van een ambitieuze band in bloei, een band die op de maan mikt, gevaarlijk dicht langs de zon vliegt en dondersgoed weet hoe fabuleus dat klinkt.

Dat Noa Lee niet zomaar een indiepopbandje is, blijkt uit hun ambitieuze debuutplaat "Airship". De plaat is een breed opgezet en toont meteen alles van wat de band in zijn marge heeft. Melancholische droomlandschappen als van Beach House of Weyes Blood. Spitsvondige songwriting als van Eefje de Visser of Pitou. Af en toe ritmisch en ontregelend als St Vincent of Fiona Apple. "Airship" komt uit op 20 oktober