“It’s 2016, and it’s time for Alex Cameron. Entertainer. Showman. Shaman.”, zo start zeer terecht de perstekst van het in augustus te verschijnen debuutalbum ‘Jumping The Shark’ van de excentrieke Australische singer-songwriter Alex Cameron. De minimalistische tracks worden gevormd door primitieve 80’s synthgeluiden, doordringende saxofoonpartijen, introspectieve teksten en de donkere, intrigerende croonstem van Alex. Denk aan een combinatie van het elektronische geluid van Alan Vega / Suicide, het psychedelische van Ariel Pink en de duistere sfeer van David Lynch-films en je komt ergens in de buurt.

Ook de live-performances van Alex Cameron zorgen voor een behoorlijke fuzz. Een recente passage in Nederland werd in de pers bejubeld als “één van de meest bezwerende, intense performances live aanschouwd.” Mac DeMarco, Kevin Morby, Unknown Mortal Orchestra en Angel Olsen namen hem en zijn vaste saxophonist Roy Molloy al mee als support en ook Henry Rollins sprak zich uit als grote fan. We herhalen het daarom nog eens graag: “It’s 2016, and it’s time for Alex Cameron.”

“One of the most memorable, moving concerts I have or will ever witness.” - Jonathan Rado (Foxygen)

 “A warped cabaret turn with a cheap keyboard in the vein of Alan Vega and Ariel Pink.” - The Guardian

KRANKLAND is een enkele reis door het muzikale DNA van Thomas Werbrouck (Little Trouble Kids). Het kompas gericht op de grote songwriters (Leonard Cohen, Neil Young, Nick Cave, Tom Waits), het bloed stromend waar het niet gaan kan: radicaal klankexperiment (Dirty Three, Johnny Greenwood, Sqürl) reizen hand in hand met intieme, breekbare songmaterie.